22 jaar geleden.

Hij had het wel naar zijn zin, zo in zijn tijdelijke woonkamer. Hij was lui en strekte zijn benen nog even. Hmmmm het wordt de laatste tijd wel wat krapjes hier! Zijn hersenen draaiden overuren. Wellicht wordt het tijd dat ik op mezelf ga wonen, bedacht hij zich. Maar ja… waarom zou ik haast maken? Het is hier wel lekker warm en ziijn moeder vertelde van die mooie verhaaltjes. Ze had ‘m ook ooit eens verteld dat het leven niet altijd over rozen zou gaan. Neahhh laat ik nog maar even hier blijven. Stil ging ie weer liggen en keek naar het roze plafond. z’n moeder streelde ‘m even over zijn bolletje. "Ik ben blij met mijn moeder, als er toch iemand het lef zou hebben om wat over zijn moeder te zeggen?? Nou… dan zou hij ze wel eens mores leren. Dat ze daar een paar keer niet zo blij mee zou zijn, dat bedacht hij zich op dat moment nog niet.

He??!! daar heb je de kat?! Joehoee poes poes??!! kom dan! De poes sprong bovenop hem. Hij stoeide wat met poes en poes trappelde wild terug tegen de deken waardoor ze gescheiden waren. "He houden jullie eens op! riep moeders. "Ik ben ook maar een mens" en ze haalde de kat weg. Dan maar wat rek en strek oefeningen! Hooppaaa, spring, spring, rek, strek en lekker de knietjes omhoog.. hoppaaaa!!.. Spring! Joeppieeee springen tot aan het plafond!! Zachtjes werd hij op zijn schouder getikt, "halloooo kan het wat zachter daar?" riep zijn moeder!  Nee het werd echt tijd dat ie ging verhuizen, maar aan de andere kant wist ie ook dat het zijn moeder pijn zou doen als hij zijn biezen zou pakken. Nog maar even een tukje doen en hij droomde van tattoos, meisjes en zijn toekomst.

Toen ie zijn ogen weer open deed, leek het wel of de kamer nog kleiner was geworden dan voor zijn tukje. Hij hoorde zijn moeder wat lopen en mopperen. Hij stompte d’r goedmoedig in d’r ribben kas. "Gloeiende gloeiende gloeiende ….." riep zijn moeder uit! Toen was het voor hem echt duidelijk, het werd tijd om te verhuizen, binnen een uur had ie zijn biezen gepakt, onder luid gebrul van z’n moeder! Jankend trok ie de deur achter zich dicht! En voor ie het wist trokken 2 stevige handen bijna zijn kop van z’n romp! Aiiii ze had ‘m nog wel zo gewaarschuwd! Snikkend viel ie in d’r armen! "Hallooo lieverd, kom maar bij mama" mompelde ze zachtjes in zijn oor. Welkom op de wereld, mijn lieve Rowan – Marc. Het was 15 april 1987.

Gefeliciteerd kanjer van een Feezoon, ik ben blij en trots dat ik alweer 22 jaar jouw moeder ben.
HVJ.. tot de sterren en……!